Eenzaamheid is een deugd

SOS TO THE WORLD

Eenzaamheid is een deugd. Een vrij provocatieve gedachte, zeggen sommigen. Denk eens aan volgende situatie: je wandelt in een winkelstraat en ziet een beenloos meisje van 14, met uitgestoken hand, gezeten tegen de gevel van een kledingszaak. Stijlvol aangeklede polyesteren mannequinpoppen kijken je over haar schouder aan. De gewaden die ze dragen zijn waardevoller dan de financiële middelen waarvan het smekende kind niet eens durft te dromen…

Begeef je en geef je? Aanvaard je de uitgestoken bedelhand? Of kraak je niet voor wat misschien opgezet spel is: de Roemeense sluwheid die maakt dat kreupele kinderen duizend kilometer versleept worden om in een drukke winkelstraat neergepoot te worden met als enige inzet inkomsten te derven.

Alles is relatief, ook aardbevingen en hun slachtoffers. Wat vandaag droevig is, is morgen al vergeten. Tijd heelt alle wonden; tijd is als een gedoogde Alzheimer.
Maar onze gevoelens kunnen we moeilijker negeren.
"I'm just a jealous guy" zingt Brian Ferry. De man geeft zijn zwaktes toe. De feminisering van het gelul is ingezet. Oef. We mogen openlijk klagen, verontwaardigd zijn en huilen. Niet dat onze wanhoop iets uithaalt, maar we mogen ze tonen. Het cynisme heeft afgedaan.

Stel: je stapt het warenhuis binnen. "Mag het iets meer zijn?" vraagt de charcuteriebewaakster. Zeker. Geeft u de overload maar aan de beenloze bedelaresje.

Als de pedofielen langs zijn gekomen dan dragen de vleeslustige bedelaartjes schoeisel van goede kwaliteit. En dra zullen ze in Roemenië de prijs van dat schoeisel ook in euro's kunnen uitdrukken. Vandaar misschien dat ze in Brusselse winkelstraten bedelen, om sneller in euro's te kunnen handelen.

Cynische grijns; walgelijke redenering: komt door de eenzaamheid van machteloos te zijn.
Ze lassen in Boekarest de riooldeksels dicht om kinderen te beletten zich te huisvesten in de riolen.
Hun politiek getuigt van een schatkistledig niveau. De problemen verplaatsen zich en geraken niet opgelost. En als ze dat wel doen, dan komen er andere in de plaats.
Je moet al erg SM zijn om ginds aan politiek te doen.

Eenzaamheid is als de onmacht om een storm te trotseren. Soms is de natuur sterker. Soms zijn natuurkrachten machtiger dan menselijke wensen. Soms is de economie meedogenloos. Soms zitten pensen vol BSE, en dan wanhoop je.
Of je verandert je gedrag! Fundamentele keuzes maken is een intense bezigheid. Nochtans zit er meer vrolijkheid in die keuze dan in de vluchtige bepaling van richting wanneer men op een kruispunt een paradoxaal menu aangeboden krijgt: een lege hand vullen of negeren.

Eenzaamheid maakt het mogelijk de tijd van je leven te dromen. Want niemand kan je in die dagdromen dwarsbomen. Droom bij voorkeur dat wat voor jezelf haalbaar is, maar sociaal niet realiseerbaar wordt geacht. Droom de droom van je bestaan. Haalbaarbeid is als water: je hebt een instrument (tool) nodig om het te scheppen uit de stroom van het aanbod. En dat volstaat. Als dat instrument bestaat (soms drukken we het uit in euro), maar door omstandigheden niet beschikbaar is, kan je niet anders dan dromen van hoe het zou zijn moest het wel voorhanden zijn… Of je steekt je hand uit in de hoop dat het erin gelegd wordt…

Soms is het leven een gevangenis met de geslepenheid van een panopticum. Wat je doet en deed is oprecht, begaan, solidair en open. Hoop is als een drug, en de realiteit een belemmering. Daartussen geeuwt de doorvoede westerling en begeeft de artiest zijn of haar psychische gedaante. Want meer ben je niet dan een gedaante met identiteit en een psyche met gevoelens.
Loop tot aan de volgende ontmoeting en verblij je met de aandikking van je zelf-zijn.
Wanneer genoegzaamheid de plaats innneemt van ontdekkingsdrift, verwordt bourgondische levensdrif tot decadentie. Blijf dus scherp en lijf je geest niet in bij anderen.

Vervoer en verzuip je. Laat je zwellen tot aan je oevers! Liefde is een kamer zonder plafond; liefde is de wens eeuwig te blijven leven, het bestaan te laten reizen tot buiten de oevers.

Meelij werkt als een drug: het sust. Helaas, maar zo is het: het sust zonder sissen.
Moeten we dan kiezen voor meeleven? Moeten we ook onze hand uitsteken? Moeten we de riooldeksels losmaken? Moeten we minstens eenmaal een teken geven?

Eens in een leven. Het is dus nooit zoals voorheen. Tijd is een mogelijkheid tot verandering; Tijd is een drift; Tijd is GOD.
Tijd is een diktaat. Want buiten tijd is er niets. Zelfs onze dood ligt ingebed in de kosmische tijd. Al zijn er clowns die zich laten klonen en denken dat ze zo eeuwig blijven leven. Als ingesteldheid kan dit de mix van een verwaande eigendunk en de angst voor variaties genoemd worden.

Uw bescheiden dienaar, even beschikkend over de tijd die nodig is om zichzelf te vinden in de deugddoende inkapseling van de eigen eenzaamheid, geniet in de aanblik van zijn oudste zoon die geen woorden behoedt om te communiceren: perscussieklanken zijn zijn taal. Geniet om zijn tweede zoon die geen woorden behoeft om te kunnen spreken dankzij de dansante elastisticiteit van zijn lichaam. Geniet van het technologisch getimmer van zijn jongste zoon die de mensheid zal laten uitzwermen tot in het oneindige van de kosmos…

Ach laat maar. Drink uit die kelk en als de volgende passeert laten we enkele gedachten buiten beschouwing wanneer we de beslissing nemen: no passera.
De kelk geraakt leeg en de ethiek wordt nog enkel zichtbaar in het micro-maatschappelijke (een moeilijk woord voor intermenselijke relaties op intiem niveau): de enige situatie waar je uiteindelijk het meest vat kan hebben op medemensen.
Eenzaamheid is dus een houding om zich te wapenen tegen het onmogelijke, en van het haalbare te proeven.

Uw steeds tot dialoog bereidzijnde

Willy Coomans
Altitude 367