You are here: >>> Poëzie

De ware toedracht

1.
[in dit beeld houw ik in verbeelding
het schip dat de aarde draagt
en met gebroken boeglippen de zure zon drinkt ]

de eerste ochtend heerste ruimte in stilte.
onder een trillend gezang werd de woelende aarde
van rillend ei tot Lichaam

tot levensbel
waarin knoppen ontbotten
als bengelse benen

de nacht verlichtte de nieuwe krachten

2.
als voorgeboorte golden dus de diepe geuren
van het openscheuren van aarde
terwijl wij zwaar lagen te slapen

op de tast werd aan de nacht
het vlees onttrokken
dat gestalte werd

eerst kwam de huid
onder het ritmisch trillen
van kuiten en van klieren

& de lont zat in de kont.
daarna pas kwam het fluiten van de mond
& de aan spraak te wijten raadsels

3.
hakend in de takken der schijn
bleken bivalente machten
hiërogliefen gebrouwd uit duizend tere gedachten

& de rook van verdwenen botten
als van bibberende aardaders
werd geslagen tot gedoofde kraters

dit weze het brandend lot...

4.
gezeten in de zon
denk ik aan de draaiing
van de aarde-

wat moet zij al moe zijn
zonder verpozen
zonder het zelf te hebben verkozen

draaiend, pulserend leven
het hart
waarop wij mensen toeren

plots schreeuwen spreeuwen
van de daken van de bomen
dat de kersen lekker zijn

of zijn ze enkel rood?