Andalusië Algarve 2008

Impressies uit het diepe zuidwesten van Europa (Andalusië en de Algarve).
Op zoek naar de restanten van de Moorse cultuur, één van de bakermatten van de westerse beschaving (7e-15e eeuw).
Wat opviel was de letterlijke inkapseling van Arabische gebouwen door katholieke koningen. Rond gekronkelde en geciseleerde Moorse architecturale pareltjes (paleizen) werden rechthoekige wallen geplaatst. Of werd een moskee omgebouwd tot een kathedraal. Om het definitief verdrijven van de Moren (eind 15e eeuw) te bezegelen.
Definitief in een logica van cultuurconflicten, godsdienstfanatisme en oorlogvoerende naties. Maar allesbehalve definitief als men de hedendaagse migrantenstromen, de verwevenheid van tradities en architectuur en de bloedvermengingen van de lokale bevolking in ogenschouw neemt. Overigens, de Moren lieten aanvankelijk godsdienstvrijheid toe en bouwden kerken en synagogen, naast hun moskeeën. Hun economische en territoriale overheersing ging dus niet gepaard met intellectuele intolerantie, wat wél het geval was met de bende van Karel V, Filips en hun nazaten.

 


 

 

Boven Almeria, in het zuid-oosten, ligt Cabo de Gata, de enige erkende Europese woestijn, bestaande uit rotsen en schaarse begroeiing. Een prachtig landschap met uitgestrekte wegen en kleine verlaten baaitjes waar men naakt kan zwemmen.
Andalusië is flamenco (te duur aangeboden aan toeristen) en tapa's aan de vleet. Leuk maar zelden kwaliteitsvol. Ze proberen wel, maar ze slagen er niet in om bv. vier mensen aan tafel tegelijkertijd te bedienen. Maar je doet het voor de sfeer van hun bars en patio's!
Zigeunervrouwen die de toekomst voorspellen en boos worden als je met hen spot.
Tuinen vol koelte en poëzie. En goed weten dat water bijzonder schaars is in deze streek waar het amper regent.
En drie steden. Cordoba als het provinciestadje dat zich echter permitteert te dure prijzen aan te rekenen, omwille van de Mezquita, een impressionant bouwsel dat bewijst waarom Cordoba in de 10e eeuw onder het Kalifaat de op één na grootste stad ter wereld was, en van waaruit het hele Moorse rijk Al-Andalus bestuurd werd. Het veranderde in 929 in het nog machtigere Kalifaat van Córdoba, geregeerd door de dynastie van de Omajjaden. Tot de Reconquista het in 1236 katholiek maakte. Overigens, ook Seneca en Avarroes leefden er.
Sevilla die als hoofdstad van Andalusië oud en nieuw combineert. Je waant je makkelijk flanerend op Brusselse winkelwandelstraten maar qua sfeer kan het -ondans het impressionante Alcazar- toch niet tippen aan het kronkelende Granada met z'n hoge en lage delen, bemarmerde pleinen en verrassende hoekjes, incluis souks.

 


 

Reizen met de camper door het land van de stieren. In grasloze steppe. Gekweekt voor het voedsel en de enkeling die aan een degen wordt geregen.
Reizen door het mythische land van Don Quichotte (al kwam die uit La Manche). De moderne molen is een windmolen die energie oplevert en waarvan we ettelijke parken zijn tegengekomen. Onze ridder zou zich kunnen uitleven...
Door landschappen mooier dan Toscane naar witte dorpen met hun smalle steegjes op heuveltoppen.

Malaga en Gibraltar hebben we niet aangedaan. Teveel zonnekloppers en te weinig schoonheid.
Wel weten we nu dat het mogelijk is om met een taxichauffeur uit Marrakech twee weken door Marokko te trekken. Dus ooit steken we over met de veerpont uit Gibraltar.

 


 

Na drie weken trekken werd het tijd de koelte van Casa Vos in Paderne, op 12km boven de Portugese kust van Albufeira op te zoeken. Om eindelijk te rusten. Opvallend toch hoe leeg en duur de warenhuizen zijn in de Algarve en hoe rijk en goedkoop in Andalusië.
De oceaan blijft koud maar lekker omstuimig en ideaal voor een korte afkoeling. De Middellandse Zee (ten oosten van Gabriltar) is als een verwarmd zwembad. Ja, zo'n binnenzee is een goede uitvinding. Maar voor surfplezier moet je best aan de westkust van Portugal zijn. En voor marktjes in Lomé. Het toerist-arme binnenland van de Algarve zit trouwens vol leuke ontdekkingen.

Tijdens de driedaagse terugrit aten we in een Cubaanse bistro in Reims waar een babbelzieke tooghangster/kunstenares honderuit praatte over Andalusië. Een streek waar ze absoluut heen wil, maar nog nooit een voet zette. Of hoe boekenwijsheid gecombineerd met inlevingsvermogen je een goed beeld kan geven van de grote lijnen uit de culturele geschiedenis van een streek. Maar daarmee heb je de geur van paarden, geiten, stieren, citroenen en abrikozen niet gesnoven. Of heb je geen stof geproefd. Of hoofdpijn gekregen van de hitte. Of je de ene keer geërgerd aan Spanjaarden die lawaai maken terwijl jij wil slapen; terwijl je op een andere camping geniet van Spaanse families die zich 's nachts uitleven.
En wat boeken ook niet kunnen meegeven: de tinten geel, oker, bruin... Of de impact van de gigantische afstanden met grillige landschappen waar enkel vogels baas zijn; of die ene visser die als een kantklosser zijn netten herstelt in een houten hutje, of het strand met de honderden meeuwen die tussen de handdoeken laveren, of de oceaan die plots oprukt, of de dansende kelners, het licht in de patio's, het gitzwart van de kapsels, enz...

En de gesprekken met Franse Algerijnen, christelijke gelovigen zonder gène of Portugezen uit Porto. Once we'll be back.

 

Print this page Next