Proza
Kerst
Bij de bakker. Achttien wachtenden in de rij.
-Mag ik u een vrolijke kerst toewensen?
-U mag dat, maar weet dat ik dit volstrekt irrelevant vind.
-O… Waarom?
-Ik vier de Lichtfeesten en heb geen affiniteit met valse geboortedata van gekruisigde sekteleiders.
-Maar kerst is een familiefeest.
-Elke sms, elk gesprek met een familielid, maar ook met een vriend, is een feest. Het hele jaar door.
-Oké. Dus u wenst mij niks toe?
-Toch wel. Ik wens u het inzicht toe van de ijsbeer die de neerdwarrelende sneeuwvlokken telt.
Bij het buitengaan hoorde ik een speld vallen.
________________________________________________________________________________________________________
In de ban van
Eerst bouwen we labyrinten voor onze kinderen en laten ze dolen in de catacomben van Studio100. Ze verdwalen in de schlagers voor pubers, in de merchandising, in het gemakkelijke genot.
Dan dompelen we ze onder in de onraad. We geven hen een Trojaans paard met huizengrote legoblokken maar maken hen afvallige van de leningen en de bankiers.
Vervolgens maken ze kennis met het ontij. De regels, de verplichtingen, de noodzakelijkheden die voorbije generaties niet kenden maar nu hun deel worden. Ter compensatie van wat de ouderen fout deden.
Ten slotte tonen we hen de afgrond van de oude dagen. De kloof der pensioenen. En zeggen hen dat het op hen aan komt. Zij moeten zich bij hun haren uit het moeras van de ouderen trekken.
De kwintessens klinkt als goede raad. Vertoef in een verzonnen leven. Schrijf jezelf een liefdesbrief. En ontdek zo de concordia, het samen-hartige. Zo niet rest je het leven als lafheid en leugen.
Tussen opgave en overgave rijst de droom van het plausibele. Geef niet toe aan de luiheid der liefdadigheid, bedel niet om aandacht maar verdiep je in het ongewisse van de verrassing.
Wees trouw aan de waarheidsontrouw. Geloof niet in wensen of hoop. Sabbel op je eigen staart en sta anderen toe mee in de ban van je ring te komen. Leer dan samen staartdansen.
________________________________________________________________________________________________________
Patat
Onze hersenen zwijgen nooit.
De boeddhist schilt patatten en concentreert zich op het schillen. Dat is meditatief. Met je gedachten in het nu zijn.
De boeddhist die reflecteert focust zich. Hij laat de gedachten komen. Maar centreert ze rond een thema. Dat is geen meditatie doch leunt veel meer aan bij gelovig bidden tot een god of op een zegen hopen, want er is een onderwerp of een doel dat centraal staat.
De gelovige onderwerpt zich. Letterlijk soms, zoals bij moslims, die verder niet mediteren noch reflecteren, wel kopiëren.
Katholieken die in stilte bidden geraken vaak in een meditatiefase waarin hun hersenen met hen aan de loop gaan.
Mediteren is dus niet je hoofd leeg maken, noch je focussen op een thema. Het is je hersenen in vrij zetten en laten stromen. Daardoor komen je hersenen in een andere modus en dat maakt een verschil.
De dagdromer in mij verwijlt vaak van (functionele) focus naar (disfunctionele) meditatie.
En de patatschillende boeddhist wordt één met mes en patat. Na de roes stelt hij verrast vast dat er frietjes voor hem liggen.
________________________________________________________________________________________________________
Tijd en Ego
Tijd
Het zwarte jasje
De geur van het zijn
Mormont, november 2010
Goedemorgen
Wannes van de Velde
Tussendoortje
Nostalgie
Zien
Een leeg museum
Kennen
Gierig
Links rechts
Politiek is een kwestie van kleur
Tijd en Ego
Toeval
(c) 2010 - All rights reserved