Drie Minuten Stilstaan
DRIE MINUTEN STILSTAAN KAN GEEN KWAAD
De racismeconferentie in Durban onderstreepte de waardeloosheid van woorden en compromissen. Immers: men doet er dagen over om een tekst klaar te stomen, maar niemand kan zich erin terug vinden want eenieder verschilt uitgesproken van mening; wat is dan de waarde van zo’n tekst? Enkele dagen later zag ik in een documentaire op tv (ja, dat medium is soms ook interessant) een creool aan het woord die de vinger op de schaamplek van de westerse cultuur legde door te zeggen dat zijn medeburgers alleen als blank worden beschouwd als ze 100% blank zijn. Wie dus van ouders is die 95% blank bloed en 5% creools bloed hebben, wordt niet als blank beschouwd en bevindt zich meteen aan de andere kant van de barrière!
En dan worden er in New York twee rechtopstaande schoendozen door vliegtuigen gepenetreerd en zakken als een kaartenhuisje in mekaar.
Coïncidentie kan de wereld boeiend maken. En vooral: wat met woorden niet lukte in de racismeconferentie, is nu met enkele emoties wel haalbaar: een duidelijk statement dat de goedkeuring draagt van alle "democratische naties van de wereld. Een bijzonder simplistische wereldvisie die door Bush jr. de wereld wordt ingeslingerd, deze tussen het Kwade (de ander) en het Goede (onszelf), zorgt voor de nodige maïzena. Alsof Nietzsche ("Voorbij goed en kwaad") nog uitgevonden moet worden.
Er is tussen Europa en de USA een bloedsband ontstaan. Wij, de vrije naties, het blanke ras, worden door idiote fanatieke islamieten aangevallen. En dat roept emoties op die langzamerhand verschuiven van verontwaardiging over wraak naar rationele manipulatie. Het wordt dan ook duidelijk dat de collectieve verontwaardiging en het groepsmedelijden gebruikt worden om op sluwe wijze één en ander politiek te forceren. Daarover zo dadelijk meer, eerst toch even dit vaststellen: honderdduizenden doden in Rwanda duizenden stukgeschoten woonkamers in honderden Kroatische, Bosnische en Servische huizen raken ons minder dan de gevolgen van drie kamikazevluchten; ook al is er in voornoemde conflicten op alle vlak meer schade. Schandelijk?
Zeker, en de creool heeft er een verklaring voor.
Onze verontwaardiging is dus selectief. En drie minuten stilte kon er niet af voor de slachtoffers van recente genocides. Maar misschien hadden we in Ruanda een collectief schuldgevoel want de blanken waren vertrokken met de staart tussen de benen en de moord (let op het taalgebruik) op 10 Belgische paracommando's lokte meer emoties uit en kreeg numeriek (in tijd) meer zendtijd dan een half volk dat elkaar de schedel insloeg.
Wat zijn we toch goed in het meten met maten en gewichten. Wat kunnen we toch selectief geheugenverlies veinzen.
Toch is de collectieve hysterie van 11 september 2001 niet nieuw. Zo’n 40 jaar geleden, op 22 november 1963, zaten velen gekluisterd aan hun televisietoestel. De moord op president Kennedy was een drama waar men zich ook in Europa intens bij betrokken voelde. Straten en boulevards in het oude continent werden naar John F. genoemd, die daardoor onsterfelijk werd. Men vergeet dat deze charmante president door één van zijn blunders (de Varkensbaai) zowaar de planeet op de rand van een nucleaire oorlog bracht.
Kennedy’s dood was een symbolische daad, maar de vijand was intern en mocht nooit openlijk aan het licht komen. Moesten de kamikazeaanslagen tegen de twee torens door extreem rechts georchestreerd zijn (of door Opus Dei), we zouden nooit te weten (mogen) komen wie de financiers zijn. Vandaar dat de betekenis van dit drama niet ligt in wie de daders zijn, maar in hoe een door media en instellingen gemanipuleerde wereldopinie omgaat met deze gebeurtenis.
Ook met de Japanse aanval op Pearl Harbor van 7 november 1941 ("A date that shall live in infamy'', dixit Roosevelt) worden de kamikazevluchten vergeleken. Weliswaar maakte die aanval een einde aan Amerika's isolationisme: zeg maar aan de intellectuele lafheid en het geopolitiek opportunisme waarmee de VS Hitler gedoogde, maar op hun eigen grondgebied werden de VS niet getroffen. Het vasteland van onze bevriende cowboys werd immers sedert de Britten in 1812 het Witte Huis platbrandden, nooit meer geschonden door vijandelijk wapengekletter of buitenlandse aanslagen.
Amerika exporteert daarentegen met plezier het geweld; ze houden de eigen woonst netjes en als er dan eens een spatje bloed op de eigen grond valt, dan blazen ze zo hoog van de toren, dat hun Last Post over de hele planeet te horen valt.
De commentatoren beleven deze dagen gouden tijden. Zo stellen zij vast dat de "vijand" in 1812 en ten tijde van Pearl Harbor makkelijk identificeerbaar was; er werd toen nog met open vizier gevochten. So what, denk ik dan. Is het zoveel menselijker om duizenden als slachtvee het slagveld op te sturen? Verkiezen we de doden van Waterloo boven die van het WTT?
Ook wordt opgemerkt dat de huidige onbekende aanvaller werkt met ongebruikelijke middelen: geen lange afstandsraketten (shit, zelfs Willy Claes stipte aan dat een ruimteschild geen prioriteit kan zijn), maar gekaapte vliegtuigen van binnenlandse lijnvluchten die als bommen gebruikt worden. En dan? Zulke vaststellingen versterken enkel de oorlogslogica en de cowboyfilosofie die door Hollywood, maar nu ook door CNN uitgedragen wordt.
En als ze niet te vuur en te zwaard gaan, halen ze de zakdoek boven en doen ze aan zelfbeklag. Zoals dit: "Amerika is dus in grote onzekerheid. Het tast in het duister." Pardon? Zij die Lumumba lieten liquideren; Allende uit zijn presidentieel paleis zetten; de meest performante spionagesatellieten bezitten; deze mail onderscheppen met hun spionagenetwerk Echelon… zij zouden uit hun lood zijn geslagen? Het is potdorie een godsgeschenk (een opperwezen waar Bush jr. in zowat al zijn speeches naar verwijst) want hoewel deze aanslagen aantonen dat er geen eilanden meer zijn en dat men de grenzen niet kan afsluiten én dat het gevaar niet uit de ruimte komt, blijft het voor de financiers van Bush de gedroomde motivatie om de 40 miljard die de senaat toegewezen heeft onder andere aan te wenden voor diverse schilden, hightech toepassingen, meer militairen en gepantserde voertuigen in de straten en vet betaalde jobs voor ingenieurs en topmanagers.
Interessanter lijkt me deze bedenking: het gaat hier niet om een primitieve tegenstander, want de aanvallen waren een staaltje, behalve van bereidheid tot zelfmoord, ook van coördinatie, vliegvaardigheid, kennis van navigatie en ander professionalisme. De haviken van het Pentagon zouden wat graag de managers achter deze aanslagen in hun rangen willen omsluiten, zoals de VS in 1945 de nazi-ingenieur Werner von Braun en zijn voltallig V2-team inlijfde om er de toen reeds aan de gang zijnde Koude Oorlog mee te gaan winnen.
En we lazen ook: "Deze algehele sfeer van onzekerheid en verbijstering vergt een koel en rustig leiderschap." Een oproep om toch maar een andere president te kiezen?
Ach, het lijkt allemaal heel sterk op de collectieve rouw bij onze noorderburen wanneer Oranje uitgeschakeld bleek voor de volgende Wereldbeker voetbal. De vlaggen hingen halfstok; de natie treurde en een week later sprak men er niet meer over.
Nu zullen deze kamikazevluchten wel wat langer nazinderen; daar zal het panopticum waarin de tvkijkende wereldbevolking (gauw zo'n 90 %) gevangen zit, wel voor zorgen. Dit panopticum draait op montagetechnieken. De stemmen van de slachtoffers die hun liefde betuigen op het antwoordapparaat van hun echtgenoot; Clinton die zijn hoofd troostend op de haren van een jongedame legt; Bush die met bibberende onderlip (van woede en verdriet? Stanislawski zou het hem niet beter hebben kunnen aanleren) de journalisten in vertrouwen toespreekt; de steeds maar blanker uitziende Powell die bevriende politici gaat opzoeken, zodat de Amerikaanse burger weet dat de wraak begonnen is…: wat we te zien krijgen, is feilloos gemonteerd en getimed, maakt deel uit van de grote manipulatie die nodig is om het fletse buitenlandse beleid (maar ook op het vlak van e-government bakt Bush er niets van) een opsmukbeurt te geven. Onze Greet de Keyser (ze doet haar best om er zo dramatisch mogelijk uit te zien en waant zich opnieuw bij de emo-nieuwsdienst van de VTM, ook (of juist omdat) ze niks inhoudelijks te melden heeft) kon het zo'n twee maanden geleden aan een arrogante Bush ontfutselen: het is tijd, donderde George W. Jr., dat die verdomde Europeanen nu maar eens wat meer geld aan defensie gaan geven. En zie, met Willy Claes voorop (als hij niet meedoet aan spelletjes m.b.t. emotionele intelligentie; waar hij overigens matig op scoorde, is hij vandaag helemaal niet meer weg te branden van het scherm; tot spijt van Professor Devos van de Mlilitaire Academie die tijdens de Golfoorlog (nog zo'n mediagebeurtenis) met tinnen soldaatjes dagenlang de troepenbewegingen mocht volgen) wordt artikel 5 van het NAVO-verdrag bovengehaald: een aanval op één van de bondgenoten zal worden beschouwd als een aanval op alle bondgenoten. Eén voor allen, allen voor één. En ik aan mijn kinderen met pedagogische wijsheid aanleren dat de wereld complexer in elkaar zit dan wit tegen zwart; dat men schuld niet mag vergelden met wraak… Maar let op: men beroept zich binnen de NATO niet op spontane solidariteit: men dwingt de partners mee te doen. Dus geen tensoplast en geen injectienaalden, maar klinkende euro's, F16's en grondtroepen: dat is wat Bush hebben wil van België en de andere EG-landen.
En op professor Coolsaet na, roepen Verhofstadt, Michel en de verenigde oppositie dat België mee moet doen.
Is dit een prioriteit? Wie steunde dat fanatiek (en m.i. psychopathisch) wezen (Bin Laden) dat zich schuilhoudt in Afghanistan? Aanvankelijk Saoedi-Arabië; en daarna de VS (jawel!). Zoals ook Sadam Hoessein (nog zo'n volksvijand die als Duivelse vijand even alle interne troubles moest doen vergeten) het product was van militaire, financiële en politieke steun van de VS, Frankrijk en Engeland. Koekje van eigen deeg, noemen ze zoiets.
En welke indruk krijgen we van de VS wanneer deze op hautaine toon aan de "bondgenoten" laten weten dat ze altijd gedacht hadden dat artikel 5 in het leven was geroepen om de Europeanen te helpen; en dat ze nu dankbaar zijn dat dit artikel bestaat, en dat het bijna ironisch is dat nu de grote broer zelf "geholpen" moet worden.
Nee dus, geen extra frank voor de NATO wanneer deze Afghanistan gaan platbombarderen. Dat ze hun eigen wangedrochten zelf opruimen. Of beter nog: dat ze even de dominotheorieën zo graag gebezigd door Nixon en Kissinger, even bovenhalen, want wie het islamitisch extremisme in de slachtofferrol duwt, zal de sympathie voor de Taliban opvoeren en daardoor de democratische en/of gematigde islamieten van hun achterban ontdoen, waardoor meerdere regio's getalibaniseerd kunnen worden!
Minister Michel (de man heeft veel tijd op al die vliegtuigreizen) heeft de Frankfurter Schule ontdekt, en bezint zich nu over de regulerende rol van een staat binnen een economisch darwiniaanse samenleving. Oef, beter laat dan nooit. Nu Verhofstadt nog "Massa en macht" van Elias Canetti cadeau doen?
Mijne heren gezagsdragers (tiens, buiten de journalistes en wenende slachtofsters komen er deze dagen geen vrouwen op het voorplan): er is geen oorlog aan de gang, tenzij dan deze tussen de objectieve analyse en de beeldmanipulatie. En daarin is deze opvoering enkel maar een zoveelste episode.
Er is geen clash van civilisaties, tenzij dan deze tussen de om solidariteit smekende derde en vierde wereld en de cynische egocentrische arrogante poenpakkers.
Het zal voor de betrekkelijk onervaren pro-doodstraf en zwart-wit (good against evil) denkende president Bush moeilijk zijn de roep om onmiddellijke wraak te nemen (door hemzelf aangepord) niet op te volgen. Maar als men het zo voorstelt dat een zootje bebaarde fanatieke islamieten de machtigste natie ter wereld kunnen weerstaan; en als diezelfde wereldmacht van mening is dat zij zich niet door een stel terroristen kan laten vernederen, dan wordt deze simplistische manier van denken (van journalisten kunnen we dat verwachten, van politici mogen we dat niet aanvaarden!) een gevaar voor de gezondheid van de hele wereldbevolking en is ze heel wat dreigender dan drie vliegtuigen.
Misschien is het tijd om "Kaputt" van Curzio Malaparte (zich afspelend in de tweede wereldoorlog) opnieuw te lezen.
"Is het waar dat de Duitsers zo verschrikkelijk wreed zijn?" "Hun wreedheid berust op angst, antwoordde ik. Ze zijn ziek van angst. Het is een "krankes Volk".
En na een lange stilte vroeg hij me of het waar was dat de Duitsers zo bloeddorstig en vernielzuchtig waren. "Ze zijn bang" antwoordde ik. Ze zijn bang voor alles en iedereen, ze moorden en vernielen uit angst. Niet dat ze de dood vrezen: geen enkele Duitser, man, vrouw, grijsaard, noch kind vreest de dood. En ze zijn evenmin bang voor pijn. Maar ze zijn bang voor alles wat leeft, wat buiten hen leeft en ook voor alles wat van hen verschilt. De kwaal waaraan ze lijden is geheimzinnig. Ze zijn bovenal bang voor zwakke wezens, voor weerlozen, voor zieken, vrouwen en kinderen. Ze zijn bang voor ouderen van dagen. Hun angst heeft altijd een diep medelijden in mij opgewekt. Als Europa medelijden met hen had, zouden de Duitsers misschien van hun verschrikkelijke kwaal genezen."
Medelijden niet enkel met de slachtoffers maar ook met de daders. Als collectieve catharsis. Als therapie. En zeker als middel om te blijven communiceren en argumenteren, want dat zijn de enige manieren om extremisten tot andere inzichten te brengen!
Dit soort naastenliefde impliceert dat uit naam van de liefde men ook streng moet zijn en soms moet straffen. Want anders evolueren persoonlijkheden niet.
Wie dacht dat naastenliefde een judeochristelijke waarde is, schrikt van het taaltje van Bush. In de VS is er momenteel geen sprake meer van medelijden of dialoog met extremisten. Vergelding is al wat de klok slaat. En dat heeft met "uit liefde straffen" niks meer te maken.
De kans is groot dat, na een onmiddellijke wraakoefening of na een gebleken onmogelijkheid van genoegdoening, het streven naar terugtrekking in "het fort Amerika" zal groeien. Waar is een militaire begroting van 300 miljard dollar, waar zijn acties in Kosovo en Bosnië voor nodig, wanneer Amerika niet eens in staat is zijn eigen burgers thuis tegen aanvallen te beschermen? Dat zou een begrijpelijke, zij het kortzichtige, reactie kunnen zijn. Want een isolationistische politiek is het tegenovergestelde van een open samenleving. En als u het mij vraagt, is Amerika sowieso al een fort, want aids-lijders, homo's en communisten geraken er niet voorbij de douane en de VS-Mexicaanse grens moet niet onderdoen voor de Berlijnse Muur.
En dan zijn er de "onschuldige slachtoffers". Akkoord, de estheet in mij (u weet wel, dat deel van onze persoonlijkheid dat dweept met Le Corbusier, Gaudi, Hortha) is zeker niet ontevreden dat die twee schoendozen niet langer de skyline vervuilen. Maar men had ze natuurlijk beter neergehaald wanneer er zich niemand in de gebouwen bevond. Zo humaan zijn we nog wel.
Doch als we het hebben over het Pentagon, dan zeg ik: wie zijn daar de onschuldigen? Als men als ambtenaar ervoor kiest te werken voor een instelling die democratische regimes bespioneert; democratisch verkozen presidenten laat vermoorden; economische blokkades en invasies laat uitvoeren… dan is men duidelijk kant aan het kiezen. Dus op enkele Monica Lewinski-stageairs na, die de sigaar zijn van deze aanslag, lijken me de personeelsleden die werkzaam zijn in het Pentagon geen onschuldige slachtoffers. Zij zijn dagelijks bezig met de uitvoering van verborgen oorlogen. Zij zijn bureausoldaten. En soldaten weten wat hen te wachten staat. Hadden ze maar moeten deserteren.
En dan zijn we terug bij onze "drie minuten stilstaan". In Latijns-Amerika vertikt men het om voor de bemoeizuchtige noorderburen te surplassen. Men ergert zich over de arrogantie waarmee de media de VS in een slachtofferrol duwen, terwijl zij zelf decennia lang marionetten in Centraal- en Zuidamerika aan het bewind helpen en houden. De creool ziet de blanken in de hele wereld stilstaan voor 5000 doden, en spreekt van selectieve verontwaardiging, gebaseerd op de historisch blanke belangen; zo voelt het voor hem aan. En islamnaties zien ook met lede ogen dat heel deze overexcitatie koren op molen van de fanatieke islambelijders is.
Nee, het kan gewoon niet dat treinen gaan stilstaan omwille van een manipulatieve hypocriete arrogante en vooral allesbehalve democratische beslissing van deze en andere regeringen! Het kan niet dat mijn kinderen op school drie minuten hun mond moeten houden en moeten stilzitten! Dit is fanatieke indoctrinatie, op het niveau van een Taliban-samenleving die haar burgers even zal zeggen wat goed en kwaad; correct en fout gedrag is!
Verhofstadt… let op, want na je versprekingen m.b.t. de "anti-globalisten" ben je nu weer bezig je donkere kant te tonen. Dat de groene ministers dit laten gebeuren, is begrijpelijk want zij bevestigen hoe intens zij smeken tot het establishment te behoren. Dat de rector van een universitaire instelling als de VUB zijn personeel en studenten vraagt drie minuten stil te zijn, is huilen met de wolven en daarom ronduit een aanfluiting van het principe van het Vrij Onderzoek. Want als men het lef heeft de wereld drie minuten stil te zetten voor een eenmalige gebeurtenis met amper 5.000 doden; hoeveel maanden moeten we dan nu gaan platliggen voor al die conflicten waar onze westerse maatschappij nooit voor is gaan stilliggen; en voor die conflicten die nu vandaag en morgen nog volop aan de gang zijn en die heel wat meer slachtoffers en psychologische schade teweegbrachten en brengen…
Het spijt me, maar wanneer Goliath in opperste King Kong stijl, zich op de borst slaat en dan een splinter in zijn oog geduwd krijgt, moeten we daarom allemaal zeggen: hoe erg? Of betrekken we de balken waarmee de door de VS, het IMF en de Wereldbank uitgebouwde wereldeconomie dag na dag op de hoofden van miljarden mensen neerkomen, niet in onze psycho-emotionele reactie… Wordt het niet hoog tijd dat er nieuwsuitzendingen komen waarin getoond wordt wat niet getoond werd… waarin gezegd wordt hoe woorden en beelden onze gevoelens manipuleren… Zullen we daar even bij stilstaan? Een leven lang…
Willy Coomans
Altitude 367
Ook te lezen op Charta 91
(c) 2010 - All rights reserved